Ludzkie wnętrza

Aleksytymia

Grecki psychoanalityk, Sifneos, jako pierwszy wprowadził do psychologii w 1973 roku termin “aleksytymia”. Zauważył on, pracując jako terapeuta z osobami cierpiącymi na dolegliwości psychosomatyczne, że duża część jego podopiecznych ma ogromne trudności z rozpoznawaniem i nazywaniem własnych emocji. Pacjetów tych charakteryzowało również to , że rzadko fantazjowali i zazwyczaj najbardziej interesowali się tym co na zewnątrz, nie zagłębiając się specjalnie we własne wnętrze. Równocześnie znane były podobne obserwacje innych psychologów klinicznych, którzy pracowali z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychosomatyczne. Zazwyczaj skarżyżli się one na takie problemy zdrowotne jak: nadciśnienie, zapalenie jelit, zaburzenia odżywania. U niektórych znać było ślady stresu pourazowego, inni byli narkomanami czy mieli problemy z alkoholem. Nie potrafili w żaden sposób komunikować się na temat własnych przeżyć, nie potrafili nazywać ich, traktować jak odrębne doznania o określonych parametrach słownych.
Pacjenci, którzy nie potrafili werbalizować swoich emocji, nie mogli również uwalniać napięć wyrażając ich słowami. Trudno wyobrazić sobie sytuacje człowieka, który jest wzburzony ale nie potrafi nawet do końca sobie tego uświadomić. Nie wie jak się zachować więc tłumi swoje emocje, co jest przyczyną powikłań zdrowotnych. Wielu aleksytymików – bo o nich mowa – ucieka w alkohol, narkotyki i dopiero wtedy, podczas leczenia uzależnienia okazuje się gdzie właściwie jest źródło ich problemów.
Obecnie istnieją specjalne narzędzia pozwalające zdiagnozować tę przypadłość psychologiczną. Jednym z najlepszych jest tzw. Torontowska Skala Aleksytymii, która zawiera trzy różne wymiary: trudności w identyfikacji uczuć (nie wiem, że coś czuję), trudności w opisywaniu uczuć (nie wiem co czuję, jak to wyrazić, nazwać) oraz zewnętrznie ukierunkowane myślenie. Pod wieloma względami przeciwieństwem aleksytymii jest tzw. dociekliwość psychologiczna. Jest to skłonność do poznawania przeszłych i teraźniejszych, związanych z emocjami i z zachowaniami czynników, które wpływały na dane doświadczenie lub były jego efektem. Ludzie dociekliwi psychologicznie szukają wyjaśnień swych przeżyć nie tylko w swoim otoczeniu czy w czynnikach biologicznych ale są skłonni przyjąć skomplikowane wyjaśnienia psychologiczne. Stopień dociekliwości psychicznej pacjenta pozwala określić jego zaangażowanie w psychoterapię oraz podatność na jej działanie. Niestety wysoki stopień dociekliwości psychologicznej ma również swoje ujemne strony. Dowiedziono, że z jednej strony osoby dociekliwe potrafią lepiej przystosować swoje zachowanie do wymagań sytuacji, z drugiej strony jednak ich zdolności i wnikliwość mogą być źródłem cierpień. Psychologicznie dociekliwi ludzie są mądrzejsi, lecz smutniejsi niż inni, ponieważ ich na ogół głębszy wgląd pozwala im dostrzec złożoność świata. Są na przykład bardziej świadomi tego, że miłość pociąga za sobą ryzyko porzucenia lub, że można ją stracić z innych powodów. Wiedzą, że szczęście nie trwa wiecznie podobnie jak młodość.
Zarówno aleksytymicy jak i osoby wyjątkowo dociekliwe psychologicznie napotykają szereg trudności we współistnieniu z innymi ludźmi, o cechach bardziej zbliżonych do średniej na skali. Aleksytymikom bardzo trudno nawiązywać bliskie relacje uczuciowe, gdyż nie potrafią wyrażać swoich emocji, nie rezonują zatem z zaangażowaniem partnera.
Tworzenie stron internetowych - Kreator stron WW